Her gün elma boyuyorum büyük bir keyifle.
Minik öğrencilerim mısır patlakları gibi patlayıp, pıtır pıtır okumaya başladılar. Ben de de bir keyif bir keyif sormayın. Göğsüm bir kabarıyor, bir kabarıyor anlatamam. Elmalar var ya ağacımızda önce pembecik oldular gittikçe de kızarıyorlar.. Değdi işte her şeye.Sızlayan ayak tabanlarımı,oturmadan geçirdiğim dakikaları, yorgun zihnimi unutuyorum hemen.Onlar da çok seviniyorlar elmaları boyandıkça. Hep birlikte mutluyuz ne güzel.
5 yorum:
Aylardan Şubat, çok sevindim!
Of, ne zordur bir şeyi öğrenmek.
Öğrendikten sonra deymeyin keyfe değil mi? Hele öğretmek dünyanın en zor işi. Ama Aylardan Şubat siz öğretmenlik için doğmuş birisiniz.
Ne mutlu sizin öğrencilerinize..
Öğretmenim bir şey sorabilir miyim?
İzin verirseniz ben bu ağaca sarılabilir miyim:))
Gerçekten ben iyi ki öğretmen olmuşum. Bayılıyorum çocukları okutmaya:))
Bu arada son yazılarınızı şimdi okudum. Ağaçlar ile bozmuşuz hep birlikte bu günlerde, ne güzel:))
öğretmenimmm,hala elma kızartmalar varmı,ben nostalji olmuştur artık diyordum..ne hoş duygudur bu.=)))
Sevgili Oya,ödül olan her güzel şeye varım. Hem nostaljiyi de çok severim.
Selamlar...
Aylardaaaaaan Şuubaaaat! Sesssiiim geeeliiiiyorrr muuu? Nerdesiniz, çok özledik sizi:)) Haydi... Haydiii:))
Yorum Gönder